Urodziła się 20 lipca 1920 r. w Oświęcimiu w rodzinie rolniczej. Miała czwórkę rodzeństwa, jednak ani dwie siostry ani brat nie żyli zbyt długo.
Przed wojną Helena zarabiała noszeniem wody z rzeki Soły. W czasie okupacji pracowała w aptece. Tam miała możliwość udzielenia pomocy więźniom. Z tego powodu dwukrotnie była przesłuchiwana przez niemiecki sąd. Do niczego się nie przyznała.
Wyszła za mąż i urodziła syna. Po wojnie pracowała w cepelii i księgarni.

Jak tylko dały się słyszeć pierwsze strzały wojenne, to wszyscy wokół zaczęli uciekać w popłochu z całym swoim dobytkiem. A mój ojciec, mimo tego, że miał dwie krowy, wziął kozę, trochę chleba i nas – dzieci.. Doszliśmy do mostu, który jak się okazało, był już wysadzony, więc wróciliśmy do domu.
Zatrudniłam się w aptece, żeby mnie tylko do Niemiec na roboty przymusowe nie wysłali. Aptekarze, którzy tam pracowali wyjechali na Węgry. Dwa tygodnie po wybuchu wojny przyjechali do tej apteki Niemcy. Było dobrze. Nie bili nas. Byli normalni.
   Pamiętam też, jak jedna pani, ukrywała się u nas. Poszłyśmy do schowka na bieliznę i tam znalazłyśmy dwa pistolety. Zastanawiałam się, gdzie je schować, bo Niemcy, jak przychodzili to wszędzie robili rewizję. Wzięłam dwie konewki na wodę i do nich włożyłam te pistolety. Poszłam z tymi konewkami w stronę zamku i wrzuciłam je do Soły.
   Nowy aptekarz miał znajomości i chleb dostawał bez kartek. A tak się złożyło, że u nas na placu więźniowie rozbierali budynek. Prosiłam więc aptekarza o pieniądze na chleb dla nich. Dał mi je. Kupiłam pieczywo i przekazałam więźniom. Byli tacy głodni, że rzucili się na mnie i prawie przewrócili. Potem codziennie im coś zanosiłam. Właściciele apteki wiedzieli o tym. Aptekarz czasem miał mi za złe, że nosiłam tak często jedzenie więźniom, ale nigdy nie miałam z nim większych problemów.
   Byłam szczęśliwa, że mogłam podzielić się jedzeniem z biednymi więźniami, bo wiem co to głód. To najgorsza rzecz w życiu. Zresztą wszyscy wtedy pomagali jak tylko mogli.